Diabeł tkwi w serze – Jurij Andruchowycz

Zbiór esejów ogólnie o państwach europejskich, ale na pierwszy plan wysuwa się jednak ojczyzna autora – Ukraina.

Jest to jedna z moich ulubionych książek. Jurij Andruchowycz wozi się równo po wszystkich – nam Polakom też mocno się dostaje. Czytając z łatwością można dostrzec ukraińską frustrację Unią Europejską. Ukraina rozdarta jest między właśnie Unię a Rosję. Niektórzy – w tym prawdopodobnie USA – twierdzą, że to w ogóle są Ruski, a politolodzy (w tym polscy) robią zakłady, kiedy się całość sypnie i rozwarstwi na mniejsze państwa. Zachód często uważa Ukrainę za zaścianek Europy, o ile na tym miejscu nie widzi Polski – wtedy jeszcze gorzej, bo Ukraina ląduje gdzieś w Rosji, i to dalekiej, tylko troszeczkę bliżej niż Sybir. Jeśli ktoś nam coś wmawia wystarczająco długo, zaczynamy w to wierzyć. Nie inaczej jest z Ukraińcami. Oni też po troszce uważają Zachód za inną planetę, na której żyje się o niebo lepiej. Wejście do tego raju jest niemal równie koszmarne, co za czasów komunistycznych, a wie o tym każdy, kto próbował w ostatnim czasie przekroczyć granicę polsko-ukraińską.

Śmiech za drewnianą przegrodą – Jani Virk

Tym razem chciałabym zaprezentować coś bardziej w południową stronę, prawie Bałkany, ale jednak nie bardzo. Słowenia. Kraj, który Bałkany rzadko nazywały „swoim”, a sami Słoweńcy nigdy by nie powiedzieli, że są z Jugosławii.

Gottland – Mariusz Szczygieł

Książki, którą chciałam tu opisać, nie trzeba reklamować nikomu, kto uwielbia Czechy – z pewnością przeczytał ją już parę razy. Gottland Mariusza Szczygła jest cudowny pod każdym względem, niesamowicie czeski – a mimo wszystko taki polski. Opowiada o tym, że wszystkie kraje mają swoje bolączki, a te które przeszły wojny światowe a zaraz potem komunizm przodują w absurdach. Również Czesi.